മാനിഷാദ ( കവിത )

ചുടുരക്തമൊഴുകും നിരത്തുകളില്‍
ചടുലമായ് വീശും വടിവാളുകള്‍
ഇടയില്‍ പിടയുന്നതെത്ര ദേഹം ?
ഒടുവില്‍ പൊലിയുന്നതെത്ര ജീവന്‍ ?

മരിക്കുന്നതൊരു പക്ഷേ ഒരുവനാകാ-
മവനേകനല്ലനേകര്‍ തന്‍ സ്വന്ത ബന്ധം
അവനച്ഛനാണനുജനാണേട്ടനാണ്
അമ്മതന്‍ മകനാണ്, പെണ്ണില്‍ പ്രിയനാണ്
അമ്മാവനാണവനൊരച്ഛന്റെ മോനാണ്
സഹപാഠിയാണാത്മ മിത്രവുമാണവന്‍

പെട്ടെന്നൊരു വെട്ടിലിത്രയും കണ്ണികള്‍
കണ്ണുനീര്‍ തോരാ ഹൃദയങ്ങള്‍ ബാക്കിയും
ആരുണ്ടവര്‍‌ക്കൊരാശ്വാസമേകുവാന്‍ ?
ആരുണ്ടവരുടെ കണ്ണുനീര്‍ കാണുവാന്‍ ?
വെട്ടുവാനാഹ്വാനമേകിയ വ്യക്തിയോ
വെട്ടേറ്റ കണ്ട കൂട്ടത്തിലാരുമോ ?

ഇല്ല സഹോദരാ ഇല്ലൊരു സംഘവും
നീയിന്ന് നാമാവശേഷമായിപ്പോയാല്‍
പിച്ചവെച്ചമ്മിഞ്ഞ പാല്‍ നുണഞ്ഞീടുന്ന
പൊന്നോമനയ്ക്കില്ലയച്ഛനിപ്പോള്‍
നിന്നെ നീയര്‍പ്പിച്ച ബലിയില്‍ ചിരിക്കുന്ന
രാഷ്ട്രനേതാക്കളെ കാണുമോ നീ

ആരുണ്ട് നിന്നുടെ നഷ്ടം നികത്തവാന്‍
ആര്‍ക്കായ് നിങ്ങള്‍ മരിക്കുന്നുയീവിധം ?
നാലഞ്ചു നാള്‍‌വരെ കാണുന്ന മന്ത്രിയും
നാലഞ്ചു നാള്‍ക്കുള്ളില്‍ തീരുന്ന വാഗ്ദാനവും
ജീവച്ഛവമായി പിന്നെച്ചുവരിന്റെ
ഉള്‍ത്തടം തന്നില്‍ വസിക്കുന്നോരാശ്രിതര്‍
കണ്ണുനീര്‍ വറ്റി വരണ്ടവര്‍ നോക്കുന്നു
ചില്ലിട്ട ചിത്രവും പിന്നതിന്‍ പിന്നിലെ
ശൂന്യമാമൊരന്ധകാരത്തെയും

ആര്‍ക്കായി നിങ്ങള്‍ മരിക്കുന്നുയീവിധം
എന്തിനീ ചവേര്‍ പടയൊരുക്കം ?