മായാത്ത കോലങ്ങള്‍...

വെണ്‍ മഞ്ഞുതുള്ളികള്‍ തേന്മാവിലകളില്‍
തൂമുത്ത് പോലെ തിളങ്ങി നിന്നു
എന്‍ പ്രിയതോഴിതന്‍ കണ്ണില്‍ ഞാനിന്നും
ആ മുത്ത് കണ്ട് കൊതിച്ചു നിന്നു
ചുറ്റുമൊരായിരം അപ്സര കന്യകള്‍
നൃത്തമാടുന്നൊരാ പൗര്‍‌ണ്ണമിയില്‍
ഓര്‍‌മ്മകള്‍ പൂക്കുന്ന മായാ വനികയില്‍
ഞാന്‍ ചെറ്റു നേരമിരുന്നു പോയി.

ആദ്യമായ് കണ്ടൊരാ നാളുകളൊക്കെയും
എന്തൊരു സൗന്ദര്യമായിരുന്നു !
ആദ്യമായ് ചൊല്ലിയ വാക്കുകള്‍കൊക്കെയും
എന്തൊരു മാധുര്യമായിരുന്നു !
കാണാതിരുന്നൊരാ നാളുകളൊക്കെയും
കാര്‍‌മേഘ വര്‍‌ണ്ണങ്ങളായിരുന്നു.
പാടാതിരുന്നൊരാ നാളുകളൊക്കെയും
വാടിത്തളര്‍‌ന്ന പോലായിരുന്നു
നീയെന്നകതാരില്‍ ചാലിച്ചെഴുതിയ
ചിത്രങ്ങളൊക്കെയും മായ്ച്ച പോലെ
കാലം മനസിന്റെയുമ്മറ വാതുക്കല്‍
കോലം വരച്ചത് മായ്ച്ചതെന്തേ ?

മാപ്പ് ചൊല്ലീടാനണയുന്നു ഞാനിതാ
യാത്രാ മൊഴിയുമായ് നിന്നരുകില്‍
അന്നാ പരിദേവനത്താല്‍ മിഴികളില്‍
അശ്രുകണങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞതെന്തേ ?